Samoloty

USA

A-20G

Douglas A-20 Havoc, znany w krajach aliantów jako DB-7 (ang. Douglas Bomber 7) był jednym z najbardziej rozpowszechnionych lekkich bombowców w czasie II Wojny Światowej. Samolot był używany przez Siły Powietrzne USA, Wielkiej Brytanii, Związku Radzieckiego i innych krajów, jako lekki bombowiec, samolot taktyczny i nocny myśliwiec. Początkowo samolot był przeznaczony dla Sił Powietrznych USA, jednak był bardzo rozpowszechniony w krajach Europy. Pierwsze duże zamówienie na te samoloty złożyła Francja w 1939 roku, nadając samolotowi nazwę DB-7, pod którą stał się znany w krajach aliantów. Francja zamówiła ponad 500 samolotów w trzech modelach: DB-7, DB-7A i DB-7B (DB-73), jednak w walkach uczestniczyły tylko 64 samoloty. Ostatni model, w którym usunięto wszystkie wady wcześniejszych modeli, takie jak: niewielki zasięg i słabe opancerzenie, nie dotarł do Sił Powietrznych Francji w związku z jej kapitulacją w czerwcu 1940 roku. Kontrakt przejęła Wielka Brytania, proponując zmianę nazwy samolotu na Boston (modele odpowiednio otrzymały nazwę Mk.I, Mk.II i Mk.III). Z powodu braku samolotów i wad pierwszych modeli DB-7 i DB-7A, Siły Powietrzne Wielkiej Brytanii podjęły decyzję o modyfikacji tych samolotów i przystosowaniu ich do działań nocnych. Zmodyfikowane modele zostały nazwane Havoc, zachowując oznaczenia Mk.I i Mk.II dla odpowiednio dla DB-7 i DB-7A. Wykorzystanie tych samolotów przez Siły Powietrze USA rozpoczęło się od modelu A-20B, odpowiadającego DB-7A. Wyprodukowano około tysiąca takich samolotów, z czego większa część została przekazana ZSRR. Najpopularniejszym modelem stał się A-20G, wyprodukowany w ilości 250 egzemplarzy i wykorzystywany głównie przez radzieckie Siły Powietrzne.

Załoga: 2-3 osoby.
Maksymalna prędkość: 546 km/h.
Zasięg: 1690 km.
Pułap: 7225 m.
Prędkość wznoszenia: 10,2 m/s.