Bitwa o Anglię

Bitwa o Anglię to jedno z największych powietrznych starć II wojny światowej. Trwała od 9 lipca 1940 r. do maja 1941 r. Brytyjskie siły lotnicze musiały stawić czoła potędze niemieckiej Luftwaffe, odmawiając wrogowi przewagi w powietrzu, chroniąc istotne obiekty wojskowe i przemysłowe, a także opierając się propagandzie. Niemcy chcieli w ten sposób zmusić Wielką Brytanię do poddania się i podpisania traktatu pokojowego lub utorować sobie drogę do rozpoczęcia operacji „Lew morski". Kryptonim ten oznaczał inwazję na Wyspy Brytyjskie. Aby zrealizować swój cel, Luftwaffe musiała osiągnąć przewagę w powietrzu.

Część historyków twierdzi, że bitwa trwała od 9 lipca do 31 października 1940 r. W tym okresie ataki na Wielką Brytanię były najbardziej intensywne. Reszta uważa, że konflikt zakończył się w maju 1941 r., gdy większość jednostek Luftwaffe została przydzielona do operacji Barbarossa, tj. agresji na Związek Radziecki. Tak czy inaczej, aktywność Niemców na niebie brytyjskim malała od grudnia 1940 r., częściowo na skutek kiepskiej pogody.

Porażka Luftwaffe w zwalczeniu lotnictwa miała bezpośredni wpływ na anulowanie inwazji. Badacze uważają to wydarzenie za jedną z trzech najistotniejszych klęsk III Rzeszy podczas II wojny światowej. Tym niemniej operacja «Lew morski» nigdy nie była realnym zagrożeniem, przede wszystkim brakowało do niej pojazdów desantowych. Stan zaopatrzenia dla oddziałów desantowych był kiepski, nie wspominając o niewielkich szansach na zwycięstwo w obliczu floty Królewskiej Marynarki, rozmieszczonej w wąskim kanale La Manche. Być może chodziło bardziej o efekt psychologiczny, zastraszenie Brytyjczyków i zmuszenie do podpisania kapitulacji. Jednak nie zamierzali oni podejmować takiego ryzyka.

W końcowej fazie walk na arenę wkroczyło kolejne państwo Osi — Włochy. Niewielki kontyngent samolotów z rezerw sił powietrznych tego kraju wspomagał oddziały niemieckie.

To pierwsza bitwa w historii ludzkości, której los rozstrzygnął się praktycznie tylko w powietrzu. Starcia na lądzie nie miały miejsca. To również pierwszy poligon, na którym wykorzystano taktykę bombardowań strategicznych, opracowaną po I wojnie światowej. Niemcy nie posiadali maszyn do takich zadań, nie potrafili dotrzeć do większości brytyjskich terytoriów. Stąd działalność części lotnisk i obiektów przemysłowych w ogóle nie była zagrożona, od początku do końca bitwy. Ze strategicznego punktu widzenia Luftwaffe przegrała zanim w ogóle rozpoczęto działania. Jedyną nadzieją był efekt psychologiczny, złamanie brytyjskiego oporu i ducha walki. Problem w tym, że bombardowanie obiektów cywilnych dało efekt dokładnie odwrotny.